Γαστρεντερολογικό

Γενικά

Το Γαστρεντερολογικό τμήμα του Παιδιατρικού Κέντρου Αθηνών είναι πλήρως εξοπλισμένο, οργανωμένο και στελεχωμένο με άριστο, εξειδικευμένο και έμπειρο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Τα γαστρεντερολογικά προβλήματα μπορεί να είναι οξείες ή χρόνιες διαταραχές με ήπιες ή σοβαρές για την υγεία του παιδιού εκδηλώσεις.

Χάρη στην άριστη τεχνολογική υποστήριξη και νοσηλευτική εξυπηρέτηση που παρέχουμε υπάρχει η δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να βοηθηθεί κάθε γαστρεντερολογικό περιστατικό που χρήζει έγκυρης διάγνωσης και θεραπείας των νοσημάτων του πεπτικού συστήματος.

Ιατρικές Υπηρεσίες

Το τμήμα μας έχει την ικανότητα να αντιμετωπίζει παιδιά τα οποία μας επισκέπτονται έχοντας εμέτους, γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, στασιμότητα βάρους, χρόνια διάρροια, κοιλιακό άλγος, αιμορραγικές κενώσεις, φλεγμονώδη νόσο του εντέρου, κοιλιοκάκη, δυσκοιλιότητα, τροφική αλλεργία, ηωσινοφιλική οισοφαγίτιδα, αυξημένες τρανσαμινάσες ορού, νεογνικό ίκτερο, ιογενή ηπατίτιδα, μεταβολικά νοσήματα ήπατος.

Το Γαστρεντερολογικό τμήμα μπορεί επίσης να παρέχει διατροφική υποστήριξη στα παιδιά και ειδικότερα σε παιδιά με στασιμότητα βάρους, με δυσκαταποσία, με δυσσυνέργεια μυών κατάποσης, με τροφική αλλεργία και παχυσαρκία.

Γαστρεντερολογικές εξετάσεις

Στο τμήμα μας πραγματοποιούνται γαστρεντερολογικές εξετάσεις όπως:

  • Η γαστροσκόπηση νεογνών, παιδιών και εφήβων προκειμένου να γίνει αφαίρεση ξένων σωμάτων από το ανώτερο πεπτικό, έλεγχος αιμορραγίας πεπτικού, διαστολή οισοφάγου και να αντιμετωπισθεί σκληροθεραπεία κιρσών οισοφάγου.
  • Η κολονοσκόπηση, η πολυπεκτομή, η οποία είναι η ενδοσκοπική επέμβαση με τον οποία αφαιρούνται οι πολύποδες του εντέρου, η διαδερμική βιοψία ήπατος, με την οποία γίνεται λήψη δείγματος ηπατικού ιστού και η 24ωρη Πεχαμετρία οισοφάγου, μια εξειδικευμένη γαστρεντερολογική εξέταση κατά την οποία πραγματοποιούνται τιμοληψίες του ph στον οισοφάγο για 24 ώρες.
  • Η μανομετρία οισοφάγου, η οποία παρέχει πληροφορίες για την κινητικότητα του σώματος του οισοφάγου, την λειτουργία και την πίεση των σφιγκτήρων του (ανώτερου και κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα) και τις πιέσεις που δημιουργούνται στο εσωτερικό του οισοφάγου στην ηρεμία και στην κατάποση.
  • Η μανομετρία ορθού, κατά την οποία αξιολογείται η λειτουργικότητα του πρωκτικού σφιγκτήρα.
  • Δοκιμασία ανοχής στη λακτόζη. Η δοκιμή ανοχής λακτόζης αρχίζει με το άτομο να μην καταναλώνει πριν από τη δοκιμή καθόλου γαλακτοκομικά και έπειτα να πίνει ένα υγρό που περιέχει τη λακτόζη. Διάφορα δείγματα αίματος λαμβάνονται κατά τη διάρκεια μιας περιόδου δύο ωρών για να μετρήσουν το επίπεδο της γλυκόζης του αίματος του ατόμου (σάκχαρο αίματος), προσδιορίζοντας πόσο καλά το σώμα είναι σε θέση να αφομοιώσει τη λακτόζη.

 

Ασθένειες

Γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση Διαβάστε περισσότερα

Γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση ορίζεται η άνοδος των υγρών του στομάχου στον οισοφάγο (το σωλήνα που συνδέει το στόμα με το στομάχι) κατά τη διάρκεια ή μετά το γεύμα. Εάν το παιδί είναι υγιές, σιτίζεται ικανοποιητικά και παίρνει βάρος, τότε δεν χρειάζεται κανένας εργαστηριακός έλεγχος ή θεραπεία.

Εργαστηριακός έλεγχος επιβάλλεται όταν το βρέφος παρουσιάζει επίμονες αναγωγές – εμέτους, ρουκετοειδείς εμέτους, αιματέμεση (έμετος με αίμα), ελλιπή πρόσληψη βάρους , βήχα ή δύσπνοια κατά ή μετά το γεύμα, ανησυχία κατά τη σίτιση και άρνηση λήψης τροφής, ευερεθιστότητα και έντονους κολικούς, ωχρότητα κατά ή αμέσως μετά το γεύμα.

Όταν το κύριο σύμπτωμα είναι οι επίμονες αναγωγές- έμετοι ή οι ρουκετοειδείς έμετοι θα πρέπει να γίνει διάβαση του ανώτερου πεπτικού.

Όταν το κύριο σύμπτωμα είναι βήχας ή δύσπνοια κατά τη σίτιση πρέπει να πραγματοποιηθεί 24ωρη καταγραφή του pH του οισοφάγου.

Όταν το κύριο σύμπτωμα είναι η ανησυχία κατά τη σίτιση και η άρνηση λήψης τροφής ή στην περίπτωση αιματέμεσης μπορεί να χρειαστεί γαστροσκόπηση.

Για την αντιμετώπιση γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης συνιστώνται μικρά και συχνά γεύματα. Η χορήγηση ειδικών γαλάτων εμπλουτισμένων με πηκτικές ουσίες μπορεί να βοηθήσει στη μείωση των εμέτων και των αναγωγών και έχουν ένδειξη σε μερικές περιπτώσεις όπως βρέφη που δεν παίρνουν βάρος ή έχουν δύσπνοια.

Ο παιδίατρος θα κρίνει εάν το παιδί χρήζει φαρμακευτικής αγωγής καθώς και τη διάρκεια αυτής. Τα φάρμακα που χορηγούνται μειώνουν τον όγκο και την οξύτητα των γαστρικών υγρών. Ευτυχώς τα περισσότερα παιδιά με Γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση δε χρειάζονται φάρμακα και η Γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση υποχωρεί μέχρι την ηλικία των 12-18 μηνών.

Δυσανεξία στη λακτόζη Διαβάστε περισσότερα

Δυσανεξία στη λακτόζη είναι η μη πλήρης πέψη της λακτόζης, του σακχάρου που περιέχεται στο γάλα, λόγω έλλειψης του ένζυμου λακτάση, το οποίο παράγεται στο ανώτερο τμήμα των κυττάρων του εντέρου (ψηκτροειδής παρυφή).

Η λακτάση προκαλεί την αποδόμηση της λακτόζης σε γλυκόζη και γαλακτόζη, δηλαδή σε σάκχαρα εύκολα απορροφήσιμα στην κυκλοφορία του αίματος. Η λακτόζη που δεν διασπάται στα παραπάνω σάκχαρα, δεν απορροφάται από το λεπτό έντερο και περνά στο παχύ έντερο, όπου έρχεται σε επαφή με τη μικροβιακή χλωρίδα του.

Το αποτέλεσμα της παρουσίας της λακτόζης στο παχύ έντερο είναι η πρόκληση ζυμώσεων και η παραγωγή αερίων (διοξειδίου του άνθρακα και αερίων υδρογόνου), που προκαλούν διάταση του αυλού του εντέρου, η οποία συνεπάγεται κοιλιακό άλγος και αέρια στο παιδί. Ακόμα οι ζυμώσεις έχουν ως αποτέλεσμα την προσέλκυση νερού στον αυλό του εντέρου και ενδεχομένως, την πρόκληση διαρροιών.

Η ένταση των συμπτωμάτων της δυσανεξίας στη λακτόζη εξαρτάται από την ποσότητα της λακτόζης που φτάνει στο παχύ έντερο και από την ένταση των ζυμώσεων που προκαλεί.

Η δυσανεξία στη λακτόζη ονομάζεται πρωτοπαθής, όταν είναι κληρονομούμενη νόσος και δευτεροπαθής, όταν είναι επιπλοκή άλλων νοσημάτων. Η πρωτοπαθής δυσανεξία στη λακτόζη διακρίνεται στη συγγενή αλακτασία και στην μορφή της νόσου που εκδηλώνεται αργότερα.

  • Πρωτοπαθής δυσανεξία στη λακτόζη

Η συγγενής αλακτασία είναι σπανιότατη. Οφείλεται στην πλήρη απουσία λακτάσης στα εντεροκύτταρα και κληρονομείται με το σωματικό υπολειπόμενο χαρακτήρα.

Η συγγενής αλακτασία εκδηλώνεται μετά τη γέννηση, αμέσως μετά τη χορήγηση του πρώτου γεύματος με γάλα στο μωρό. Τα συμπτώματα είναι θορυβώδη και περιλαμβάνουν πολλαπλές υδαρείς κενώσεις και έντονο μετεωρισμό κοιλιάς.

Η όψιμα εκδηλούμενη μορφή της νόσου είναι πολύ συχνή. Η συγγενής αλακτασία οφείλεται στη μερική έλλειψη λακτάσης στα εντεροκύτταρα και κληρονομείται με τον υπολειπόμενο, αυτόσωμο χαρακτήρα.

Στην περίπτωση αυτή, η σταδιακή μείωση της παραγωγής λακτάσης από το έντερο αρχίζει από την ηλικία των δύο ετών και φτάνει σε επίπεδο ικανό να προκαλέσει συμπτώματα, μετά την ηλικία των τριών με πέντε ετών ή αργότερα.

  • Πρωτοπαθής όψιμα εκδηλούμενη δυσανεξία στη λακτόζη

Η δυσανεξία στη λακτόζη αντιμετωπίζεται με τη χορήγηση ειδικού γάλατος και των προϊόντων αυτού χωρίς λακτόζη. Τα γάλατα αυτά περιέχουν σουκρόζη, άμυλο αραβοσίτου ή άλλους υδατάνθρακες.

Εναλλακτικά, με τη χορήγηση γάλατος που έχει υποστεί επεξεργασία αφαίρεσης ποσοστού 70% της λακτόζης, σε ποσότητα που γίνεται καλά ανεκτή από τον οργανισμό. Με τη χορήγηση κίτρινου τυριού ή γιαουρτιού, σε ποσότητες που είναι καλά ανεκτές.

Με την κατά καιρούς σταδιακή αύξηση της χορηγούμενης ποσότητας των γαλακτοκομικών προϊόντων, με στόχο τη βελτίωση της ανοχής του εντέρου του παιδιού στην λακτόζη.

Έχει φανεί σε μελέτες, ότι κάποια άτομα με δυσανεξία στη λακτόζη, είναι ενδεχόμενο να ανέχονται με την πάροδο του χρόνου μεγαλύτερη σε σχέση με πριν, ποσότητα γαλακτοκομικών προϊόντων, λόγω της σταδιακής προσαρμογής της μικροβιακής χλωρίδας του εντέρου τους στις αλλαγές της δίαιτας.

  • Δευτεροπαθής δυσανεξία στη λακτόζη

Η δευτεροπαθής δυσανεξία στη λακτόζη οφείλεται σε παροδική καταστροφή της επιφανειακής στιβάδας των κυττάρων του εντέρου, στην οποία βρίσκεται η λακτάση και προκαλείται από διάφορα αίτια, όπως: οξεία γαστρεντερίτιδα (κυρίως από τον ιό Rota), κοιλιοκάκη, εντεροπάθεια από αλλεργία στο γάλα της αγελάδας, ιδιοπαθή φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου (ΙΦΝΕ), χειρουργική επέμβαση στο έντερο, σοβαρή υποθρεψία.

Τα συμπτώματα της δευτεροπαθούς δυσανεξίας στη λακτόζη είναι το κοιλιακό άλγος, ο μετεωρισμός κοιλίας (φούσκωμα), οι βορβορυγμοί (κοινώς, το γουργούρισμα στην κοιλιά) και οι διαρροϊκές κενώσεις.

Η παραγωγή της λακτάσης επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα, σε διάστημα που κυμαίνεται από δύο εβδομάδες έως δύο μήνες στην περίπτωση της οξείας γαστρεντερίτιδας, ενώ στις άλλες περιπτώσεις, εξαρτάται από τη βαρύτητα και τη χρονιότητα της κυρίας νόσου.

  • Δευτεροπαθής δυσανεξία στη λακτόζη σε βρέφη και νήπια

Στην περίπτωση που η δυσανεξία στη λακτόζη προκλήθηκε σε βρέφος ή νήπιο ως επιπλοκή οξείας γαστρεντερίτιδας, αρκεί η μείωση ή η πλήρης αφαίρεση της λακτόζης από το διαιτολόγιό του, για διάστημα που κυμαίνεται από δύο εβδομάδες έως δύο μήνες. Για το σκοπό αυτό χορηγούνται ειδικά γάλατα και κρέμες που δεν έχουν λακτόζη.

Το είδος της δίαιτας και το διάστημα εφαρμογής της καθορίζεται από το θεράποντα ιατρό, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού και τη βαρύτητα της νόσου δυσανεξίας στη λακτόζη.

Στην περίπτωση που η δυσανεξία στη λακτόζη οφείλεται σε χρόνια εντεροπάθεια, όπως είναι η κοιλιοκάκη, η αλλεργία στο γάλα αγελάδας κ.ά., είναι απαραίτητη η αντιμετώπιση του κύριου νοσήματος, προκειμένου να αποκατασταθεί η βλάβη του βλεννογόνου του λεπτού εντέρου. Η διαδικασία αυτή απαιτεί μερικές εβδομάδες ή και μήνες. Στο μεσοδιάστημα, το παιδί σιτίζεται με ειδικά προϊόντα χωρίς λακτόζη, που διατίθενται από τα φαρμακεία.

Ηπατίτιδες Διαβάστε περισσότερα

Οι ιοί της ηπατίτιδας αποτελούν τη συχνότερη αιτία ηπατίτιδας παγκοσμίως. Οι κύριοι ιοί της ηπατίτιδας είναι πέντε, οι A, B, C, D, E. Οι ιοί Β και C προκαλούν χρόνια νόσο σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους και αποτελούν τη συχνότερη αιτία κίρρωσης και καρκίνου του ήπατος.

Οι ιοί ηπατίτιδας A και E προκαλούνται συνήθως από την κατανάλωση μολυσμένων τροφών ή νερού. Οι ιοί ηπατίτιδας B, C και D μεταδίδονται παρεντερικά μέσω των μολυσμένων υγρών του σώματος.

Η οξεία ηπατίτιδα εμφανίζεται λίγες εβδομάδες έως μήνες μετά την είσοδο του ιού της ηπατίτιδας στο ανθρώπινο σώμα. Τα κύρια συμπτώματα οξείας ηπατίτιδας είναι έντονη αδυναμία, καταβολή, ανορεξία, ναυτία, έμετοι, διάρροιες, μυαλγίες, αίσθημα βάρους στο δεξιό άνω τμήμα της κοιλιάς, αρθραλγίες, πονοκέφαλος, πυρετός, ενώ κάποιοι ασθενείς μπορεί να εμφανίσουν ίκτερο, σκοτεινόχρωμα ούρα, αποχρωματισμό κοπράνων. Μερικές φορές δεν υπάρχουν καθόλου συμπτώματα οξείας ηπατίτιδας ή είναι πολύ ήπια.

Χρόνια ιογενής ηπατίτιδα προκαλείται από τους ιούς της ηπατίτιδας Β, C και D κι αναπτύσσεται στους ασθενείς που το αμυντικό τους σύστημα δεν κατορθώνει να αποβάλλει τον ιό. Στους ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα, παρά την έλλειψη συμπτωμάτων πολλές φορές, η ύπαρξη του ιού εξακολουθεί να προκαλεί φλεγμονή και να καταστρέφει το ήπαρ. Αποτέλεσμα αυτού είναι η ανάπτυξη ινώδους ιστού (ουλή) μέσα στο ήπαρ. Εάν τα τρία τέταρτα του ήπατος μετατραπούν σε ινώδη ιστό, το ήπαρ δεν είναι πια σε θέση να λειτουργήσει σωστά, κατάσταση που ονομάζεται κίρρωση.

Οι σημαντικότεροι 5 ιοί της ηπατίτιδας έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Η Ηπατίτιδα Α (Hepatitis A virus, HAV) είναι μια οξεία, συνήθως αυτοπεριοριζόμενη νόσος. Ο ιός της ηπατίτιδας Α έχει παγκόσμια κατανομή. Μεταδίδεται κυρίως με την κατανάλωση τροφής ή νερού που έχουν έρθει σε επαφή με κόπρανα ατόμου που πάσχει από ηπατίτιδα Α. Η ηπατίτιδα Α είναι καλοήθης νόσος, αυτοπεριοριζόμενη σε μερικές εβδομάδες και ποτέ δεν οδηγεί σε χρόνια ηπατίτιδα. Για την ηπατίτιδα Α υπάρχει αποτελεσματικό και ασφαλές εμβόλιο. Απαιτούνται 2 δόσεις με μεσοδιάστημα 6 μηνών που επιτυγχάνουν προστασία για μεγάλο χρονικό διάστημα (20 χρόνια).

Ο ιός της Ηπατίτιδας B (Hepatitis B virus HBV) προκαλεί οξεία ηπατίτιδα με εμφάνιση ικτέρου, σε περισσότερα από 10% των παιδιών ηλικίας κάτω των 5 ετών και σε 30-50% των ενηλίκων, ενώ οι υπόλοιπες περιπτώσεις ηπατίτιδας Β δεν εμφανίζουν κανένα σύμπτωμα. Ως χρόνιος φορέας ηπατίτιδας Β ορίζεται κάποιος που συνεχίζει να έχει τον ιό στο αίμα του για διάστημα μεγαλύτερο από 6 μήνες. Για την ηπατίτιδα Β υπάρχει ασφαλές κι αποτελεσματικό εμβόλιο. Χορηγείται σε 3 δόσεις ενδομυϊκά (0,1 και σε 6 μήνες).

Όπως προαναφέρθηκε η μετάδοση της Ηπατίτιδας Β γίνεται με τα υγρά του σώματος. Μητέρες με ηπατίτιδα Β μπορεί να μεταδώσουν τη νόσο στα παιδιά τους κατά τη διάρκεια του τοκετού. Η χορήγηση ειδικής σφαιρίνης (HBIG) και του εμβολίου της ηπατίτιδας β στο νεογνό κατά τη διάρκεια του πρώτου εικοσιτετραώρου μειώνει θεαματικά την πιθανότητα μετάδοσης της Ηπατίτιδας Β (προστασία άνω του 90-95%).

Ο ιός της Ηπατίτιδας C (Hepatitis C virus, HCV) αποτελεί έναν από τους κυριότερους παράγοντες χρόνιας ηπατοπάθειας, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα. Εμβόλιο για την ηπατίτιδα C ΔΕΝ υπάρχει

Ο ιός της Ηπατίτιδας D (Hepatitis D virus, HDV) συνδέεται επιδημιολογικά με τον ιό της ηπατίτιδας Β και απαιτεί την παρουσία του τελευταίου για την εκδήλωση λοίμωξης. Ο εμβολιασμός για την ηπατίτιδα Β προστατεύει και από λοίμωξη με τον ιό HDV.

Η Ηπατίτιδα Ε (Hepatitis E virus, HEV) είναι υπεύθυνη για επιδημίες που συμβαίνουν σε αναπτυσσόμενες χώρες. Η τήρηση των κανόνων υγιεινής αποτελεί το μοναδικό τρόπο προστασίας από την ηπατίτιδα Ε.

Ιδιοπαθής Φλεγμονώδης Νόσος του Εντέρου Διαβάστε περισσότερα

Ο όρος Ιδιοπαθής Φλεγμονώδης Νόσος του Εντέρου περιλαμβάνει την νόσο Crohn και την ελκώδη κολίτιδα, δύο ιδιοπαθής, χρόνιες, υποτροπιάζουσες διαταραχές που χαρακτηρίζονται από φλεγμονή του πεπτικού σωλήνα και διακρίνονται μεταξύ τους από την εντόπιση και τα χαρακτηριστικά της φλεγμονής.

Με τον όρο αταξινόμητη Ιδιοπαθής Φλεγμονώδης Νόσος του Εντέρου περιγράφεται η διαταραχή του πεπτικού σωλήνα της οποίας τα κλινικοεργαστηριακά χαρακτηριστικά καθιστούν αδύνατη την κατάταξη της σε ένα από τα δύο παραπάνω νοσήματα.

Οι ενήλικες και τα παιδιά με Ιδιοπαθή Φλεγμονώδη Νόσο του Εντέρου μπορεί να έχουν παρόμοια συμπτώματα, όμως τα παιδιά και οι έφηβοι παρουσιάζουν και ιδιαίτερες επιπλοκές όπως η στασιμότητα ανάπτυξης και η καθυστέρηση της ήβης.

Οι αιμορραγικές κενώσεις είναι το συχνότερο σύμπτωμα στην ελκώδη κολίτιδα ενώ η νόσος Crohn μπορεί να παρουσιαστεί συχνότερα με κοιλιακό άλγος, διαρροϊκές κενώσεις, αναιμία, εμπύρετο, απώλεια βάρους ή στασιμότητα ανάπτυξης.

Η κλασσική «τριάδα» συμπτωμάτων κοιλιακό άλγος, διαρροϊκές κενώσεις και απώλεια βάρους συναντάται μόνο στο 25% των ασθενών με νόσο Crohn. Οι εξωεντερικές εκδηλώσεις κατά την έναρξη της Ιδιοπαθούς Φλεγμονώδους Νόσου του Εντέρου απαντώνται στο 6-23% των παιδιών και κυρίως σε παιδιά άνω των 6 ετών.

Τα τυπικά συμπτώματα της ελκώδους κολίτιδας είναι η αιμορραγία από το ορθό, οι διαρροϊκές κενώσεις και το κοιλιακό άλγος. Η συμπτωματολογία της ελκώδους κολίτιδας μπορεί να διαφέρει ανάλογα με την έκταση και τη βαρύτητα της φλεγμονής του εντέρου. Το παχύ έντερο στην ελκώδη κολίτιδα προσβάλλεται διάχυτα, κατά συνέχεια, ξεκινώντας από το ορθό και προχωρώντας εγγύτερα.

Η νόσος Crohn εμφανίζεται με την κλασσική «τριάδα» συμπτωμάτων κοιλιακό άλγος, διαρροϊκές κενώσεις και απώλεια βάρους στο 1/4 των ασθενών και σε πολλές περιπτώσεις η προβολή της νόσου Crohn είναι λανθάνουσα με ήπια μη ειδικά συμπτώματα όπως στασιμότητα ανάπτυξης, καθυστέρηση της ήβης, πυρετός, περιπρωκτικές βλάβες, αναιμία, πληκτροδακτυλία που οδηγούν συχνά στην καθυστέρηση της διάγνωσης.

Οι εξωεντερικές εκδηλώσεις της Ιδιοπαθούς Φλεγμονώδους Νόσου του Εντέρου απαντώνται σε ποσοστό 10% των ασθενών κατά την έναρξη της νόσου και φτάνουν έως και το 30% τα πρώτα χρόνια μετά τη διάγνωση. Πρόκειται κυρίως για εκδηλώσεις από το δέρμα, τις αρθρώσεις, το στόμα, το ήπαρ, τα μάτια και σπανιότερα από άλλα όργανα.

Οι εξωεντερικές εκδηλώσεις της Ιδιοπαθούς Φλεγμονώδους Νόσου του Εντέρου δεν σχετίζονται πάντα με την ενεργότητα της βασικής νόσου και περιστασιακά εκδηλώνονται νωρίτερα από τα γαστρεντερικά συμπτώματα.

Η πιο σοβαρή επιπλοκή της ελκώδους κολίτιδας είναι το τοξικό μεγάκολο, που συμβαίνει στο 5% των ασθενών, οφείλεται σε επέκταση της φλεγμονής σε όλο το τοίχωμα του εντέρου και αποτελεί ένδειξη για άμεση αφαίρεση του παχέος εντέρου (κολεκτομή), γιατί απειλεί τη ζωή του παιδιού.

Η θεραπευτική αντιμετώπιση της Ιδιοπαθούς Φλεγμονώδους Νόσου του Εντέρου βασίζεται σε 4 τομείς, φαρμακευτική, διαιτητική, χειρουργική και ψυχολογική υποστήριξη. Στόχοι της είναι η ύφεση της νόσου Ιδιοπαθούς Φλεγμονώδους Νόσου του Εντέρου (κλινική, εργαστηριακή, ενδοσκοπική και ιστολογική) με τις λιγότερες ανεπιθύμητες παρενέργειες από τα φάρμακα, η πρόληψη των υποτροπών, των επιπλοκών και των εξωεντερικών εκδηλώσεων, η διόρθωση των διατροφικών ελλειμμάτων και η διασφάλιση της φυσιολογικής αύξησης και ανάπτυξης.

Θεραπεία της Νόσου Crohn

H θεραπεία της Crohn έχει ως στόχο την επίτευξη της ύφεσης και τη διατήρησή της για μεγάλο διάστημα και περιλαμβάνει:

Στοιχειακή δίαιτα:

Η στοιχειακή δίαιτα είναι συνθετική τροφή που καλύπτει πλήρως τις ανάγκες του ασθενούς σε αμινοξέα, λιπίδια, υδατάνθρακες, ιχνοστοιχεία, μέταλλα και βιταμίνες σε υγρή μορφή και έλλειψη αλλεργιογόνων.

Στα παιδιά με νόσο του Crohn (κυρίως του λεπτού εντέρου) και χαμηλό ανάστημα, η παραπάνω στοιχειακή δίαιτα είναι το ίδιο αποτελεσματική με τα κορτικοστεροειδή στην επίτευξη της ύφεσης και παράλληλα επιφέρει βελτίωση του ύψους.

Κορτικοστεροειδή:

Με κορτικοειδή επιτυγχάνεται η ύφεση στην πλειοψηφία των ασθενών. Τα κορτικοειδή χορηγούνται για 4-6 εβδομάδες, με σταδιακή μείωση στη συνέχεια.

Τέλος, αντιβιοτικά (μετρονιδαζόλη κ.ά.) χορηγούνται συνήθως στην οξεία φάση της νόσου Crohn.

Θεραπεία Ελκώδους Κολίτιδας

H θεραπεία καθορίζεται από την βαρύτητα και την έκταση της νόσου.

Η ήπιας βαρύτητας νόσος ελκώδους κολίτιδας (ποσοστό 50-60% των ασθενών), συνήθως ανταποκρίνεται σε υποκλυσμούς κορτικοστεροειδών και σκευάσματα 5-αμινοσαλικυλικών από το στόμα.

Η μέτριας βαρύτητας νόσος ελκώδους κολίτιδας (ποσοστό 30% των ασθενών), απαιτεί τη χορήγηση κορτικοστεροειδών από το στόμα, για περίπου ένα μήνα για την επίτευξη της ύφεσης με σταδιακή μείωση στη συνέχεια σε συνδυασμό με σκευάσματα 5-αμινοσαλικυλικών από το στόμα.

Η βαριά νόσος ελκώδους κολίτιδας (ποσοστό ~10% των ασθενών), αποτελεί ένδειξη για άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος τοξικού μεγακόλου και διάτρησης του εντέρου. Οι ασθενείς με βαριές υποτροπές της νόσου μπορεί να υποβληθούν σε επείγουσα κολεκτομή εάν δεν ανταποκρίνονται στη φαρμακευτική αγωγή.

Ο στόχος της χειρουργικής θεραπείας διαφέρει στην ελκώδη κολίτιδα και την νόσο του Crohn, αν και οι ενδείξεις συχνά είναι οι ίδιες. Στην ελκώδη κολίτιδα η χειρουργική παρέμβαση είναι θεραπευτική και σε αντίθεση με την νόσο του Crohn συνεπάγεται ένα οριστικό αποτέλεσμα.

 

Κατακράτηση Διαβάστε περισσότερα

Το παιδί μπορεί να αγνοεί την έπειξη (ανάγκη) για κένωση γιατί φοβάται την τουαλέτα ή γιατί δε θέλει να διακόψει το παιχνίδι του. Πολλά παιδιά κατακρατούν τα κόπρανα όταν βρίσκονται εκτός σπιτιού γιατί δεν αισθάνονται άνετα στις δημόσιες τουαλέτες.

Ο πόνος κατά την κένωση που προκαλείται από μεγάλα σκληρά κόπρανα είναι αιτία κατακράτησης. Αν το παιδί πονά κατά την κένωση θα προσπαθήσει να αποφύγει την δυσάρεστη εμπειρία μέσω της κατακράτησης. Ελλιπής ποσότητα φρούτων και λαχανικών πλούσιων σε φυτικές ίνες στη διατροφή των παιδιών μπορεί να οδηγήσει σε δυσκοιλιότητα.

Μεγάλες ποσότητες γάλατος μαζί με μικρές ποσότητες νερού οδηγούν σε δυσκοιλιότητα. Οποιαδήποτε αλλαγή στις συνήθειες του παιδιού π.χ. ταξίδι, στρες μπορεί να προκαλέσουν διαταραχές των κενώσεων και τάση για κατακράτηση. Ορισμένα φάρμακα π.χ. αντιόξινα, αντικαταθλιπτικά και άλλα προκαλούν δυσκοιλιότητα.

Οι αλλαγές στην όρεξη ή τη δίαιτα λόγω ασθένειας, μπορεί να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα. Οι παρόμοιες γενετικές και περιβαλλοντικές συνθήκες αυξάνουν τις πιθανότητες να έχουν δυσκοιλιότητα παιδιά γονέων με δυσκοιλιότητα. Σπάνια η δυσκοιλιότητα οφείλεται σε ανατομικές ανωμαλίες, σε μεταβολικές ή γαστρεντερολογικές διαταραχές.

Η δυσκοιλιότητα στα παιδιά μπορεί να είναι δυσάρεστη άλλα ευτυχώς δεν είναι σοβαρή. Ο παιδίατρος μετά τις ερωτήσεις θα προχωρήσει στην κλινική εξέταση.

Πιο εκτεταμένος έλεγχος διενεργείται στη βαριά δυσκοιλιότητα.

Σε καμία περίπτωση μην χορηγήσετε καθαρτικά στο παιδί με κατακράτηση χωρίς την έγκριση του παιδιάτρου. Απλές αλλαγές στη δίαιτα και τις συνήθειες του παιδιού μπορεί να το απαλλάξουν από την δυσκοιλιότητα. Η δίαιτα αυτή θα βοηθήσει το έντερο του παιδιού σας να φτιάχνει μαλακά κόπρανα.

Τα υγρά επίσης μαλακώνουν τα κόπρανα. Προσοχή όμως με το γάλα το οποίο σε μεγάλες ποσότητες μπορεί να συμβάλλει στη δυσκοιλιότητα. Ενθαρρύνετε το παιδί σας να κάθεται στην τουαλέτα 5 με 10 λεπτά μέσα στο πρώτο μισάωρο μετά το γεύμα.

Κοιλιοκάκη Διαβάστε περισσότερα

Η κοιλιοκάκη είναι μία χρόνια πάθηση του εντέρου, η οποία προκαλείται από ευαισθησία στη γλουτένη, μία πρωτεΐνη που περιέχεται στο σιτάρι, τη σίκαλη, το κριθάρι και τη βρώμη.

Η κοιλιοκάκη θεωρείται αυτοάνοση νόσος, γιατί ο οργανισμός με το ερέθισμα της γλουτένης ενεργοποιεί ανοσολογικούς μηχανισμούς που προκαλούν βλάβη στην εσωτερική επιφάνεια του λεπτού εντέρου, επηρεάζοντας τη σωστή απορρόφηση των θρεπτικών ουσιών, των βιταμινών και των ιχνοστοιχείων.

Τα συμπτώματα της κοιλιοκάκη μπορούν να εμφανιστούν σε οποιαδήποτε ηλικία μετά την ένταξη της γλουτένης στη δίαιτα. Στη βρεφική ηλικία τα συμπτώματα κοιλιοκάκη εμφανίζονται μετά την εισαγωγή τροφών με γλουτένη, όπως η φαρίν λακτέ, η μπισκοτόκρεμα και τα ζυμαρικά.

Τα συμπτώματα της κοιλιοκάκη είναι διαταραχές των κενώσεων (συχνότερα διαρροϊκές κενώσεις, σπανιότερα δυσκοιλιότητα), ανορεξία, ανεπαρκής πρόσληψη βάρους, «τυμπανισμός» της κοιλιάς, μειωμένη σωματική ανάπτυξη, καθυστέρηση της ήβης, σιδηροπενική αναιμία, κοιλιακά άλγη, οστεοπενία, δερματίτιδα (ερπητοειδή), διαταραχές της συμπεριφοράς, αυξημένα ηπατικά ένζυμα, χρόνια κνιδωτικά εξανθήματα και άλλα.

Η νόσος κοιλιοκάκη επιβεβαιώνεται με γαστροσκόπηση και βιοψία εντέρου, όπου φαίνονται οι χαρακτηριστικές αλλοιώσεις στο βλεννογόνο του λεπτού εντέρου, μεταξύ των οποίων η μερική ή ολική ατροφία των λαχνών.

Για τη διάγνωση της νόσου κοιλιοκάκης είναι επαρκής η αρχική βιοψία του λεπτού εντέρου, εφ' όσον έχει ιστολογικά ευρήματα συμβατά με κοιλιοκάκη.

Η θεραπεία της κοιλιοκάκης είναι η δίαιτα χωρίς γλουτένη εφ' όρου ζωής. Μετά την έναρξη δίαιτας χωρίς γλουτένη, τα κλινικά συμπτώματα υποχωρούν μέσα σε 1-2 εβδομάδες, οι ελλείψεις σε θρεπτικές ουσίες, βιταμίνες, μέταλλα και ιχνοστοιχεία αναπληρώνονται και το σωματικό βάρος επανέρχεται σταδιακά στο φυσιολογικό. Επίσης και το ύψος επανέρχεται στο φυσιολογικό, εφ’ όσον η νόσος κοιλιοκάκη διαγνωσθεί πριν από την εφηβεία.

Η δίαιτα χωρίς γλουτένη πρέπει να είναι αυστηρή και εφ' όρου ζωής. Η λήψη ακόμη και μικρών ποσοτήτων γλουτένης έχει μακροχρόνιες συνέπειες, όπως οστεοπόρωση και κακοήθεια. Η αυστηρή δίαιτα χωρίς γλουτένη μειώνει τον κίνδυνο κακοήθειας στα επίπεδα του γενικού πληθυσμού και εξασφαλίζει την ομαλή αύξηση και ανάπτυξη του ασθενούς.

Λοίμωξη από Ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού Διαβάστε περισσότερα

Το Ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού είναι ένα μικρόβιο που βρίσκεται στο στομάχι σε μεγάλο ποσοστό παιδιών και ενηλίκων και προκαλεί φλεγμονή (γαστρίτιδα) με ποικίλες κλινικές εκδηλώσεις.

Προκαλεί χρόνια γαστρίτιδα και ατροφία του βλεννογόνου του στομάχου και σε μακροχρόνια λοίμωξη αυξάνει τον κίνδυνο ανάπτυξης κακοήθειας σε άτομα με κληρονομική προδιάθεση.

Συμπτώματα του Ελικοβακτηριδίου του πυλωρού είναι: o πόνος πάνω από τον ομφαλό που επιμένει για χρονικό διάστημα άνω των 3 μηνών, η ναυτία και η δυσπεψία.

Η διάγνωση της λοίμωξης από Ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού γίνεται με επεμβατικές και μη επεμβατικές εξετάσεις, όπως:

Δοκιμασία αναπνοής μετά την λήψη ειδικής ουσίας:

 Η εξέταση αυτή συνιστάται σε παιδιά άνω των έξι ετών με επιβεβαιωμένη γαστρίτιδα από Ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού, προ και μετά θεραπείας για τον έλεγχο της εκρίζωσης του μικροβίου.

Ανίχνευση ειδικού αντιγόνου στα κόπρανα:

Γαστροσκόπηση και βιοψίες στομάχου. Η εξέταση του ιστού βιοψίας στο μικροσκόπιο επιβεβαιώνει τη φλεγμονή και την παρουσία του μικροβίου.

Ταχεία δοκιμασία ουρεάσης σε δείγματα βιοψίας στομάχου, καλλιέργεια ιστού βιοψίας στομάχου:

Για την διάγνωση από Ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού απαιτούνται τουλάχιστον δύο θετικές εξετάσεις, με εξαίρεση την καλλιέργεια όπου μόνη της αρκεί να θέσει τη διάγνωση.

Η θεραπεία της λοίμωξης από Ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού γίνεται με τη χορήγηση δύο αντιβιοτικών είτε συγχρόνως είτε κατά συνέχεια. Παράλληλα με τα αντιβιοτικά χορηγείται και φάρμακο που εμποδίζει την παραγωγή οξέως στο στομάχι, όπως είναι οι αναστολείς της αντλίας πρωτονίων.

Υποθρεψία Διαβάστε περισσότερα

Υποθρεψία χαρακτηρίζεται η αδυναμία του οργανισμού να καλύψει τις ανάγκες του σε θερμίδες και θρεπτικές ουσίες λόγω ανεπαρκούς λήψης τροφής, αυξημένων αναγκών, ή απώλειας μέσω εμέτων ή διαρροιών.

Η υποθρεψία διαταράσσει τους μηχανισμούς άμυνας του οργανισμού και τη λειτουργία ποικίλων οργάνων και συστημάτων, όπως του πεπτικού, του καρδιαγγειακού, του αναπνευστικού και του μυϊκού συστήματος. Αποτέλεσμα της υποθρεψίας είναι οι συχνές λοιμώξεις και η ανάπτυξη ποικίλων επιπλοκών, που επιδεινώνουν την πορεία της νόσου.

Η διάγνωση υποθρεψίας βασίζεται στη σύγκριση του βάρους και του ύψους του παιδιού, καθώς και της περιμέτρου του μέσου βραχίονα και των δερματικών πτυχών με τυποποιημένα διαγράμματα.

Ως θεραπεία για την υποθρεψία συνίσταται η διαιτητική συμβουλευτική, όταν το παιδί σιτίζεται, αλλά αδυνατεί να καλύπτει τις ανάγκες του σε θερμίδες.

Παρεντρική διατροφή στις περιπτώσεις που η από του στόματος σίτιση και η εντερική υποστήριξη της θρέψης αδυνατούν να καλύψουν τις διατροφικές ανάγκες των μικρών ασθενών επιβάλλεται η ολική ή μερική παρεντερική διατροφή.

Οι διατροφικές ανάγκες των παιδιών εξαρτώνται από την ηλικία, το βάρος την υποκείμενη νόσο και τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Επομένως δεν υπάρχουν έτοιμα διαλύματα παρεντερικής διατροφής για τα παιδιά. Η σύσταση, ο όγκος, ο ρυθμός και η συχνότητα χορήγησης των διαλυμάτων είναι εξατομικευμένα για τον κάθε μικρό ασθενή.

Χρόνια δυσκοιλιότητα Διαβάστε περισσότερα

Δυσκοιλιότητα θεωρείται η καθυστέρηση ή η δυσκολία στη λειτουργία της αφόδευσης που προκαλεί σημαντική δυσφορία στο παιδί. Γενετικοί, περιβαλλοντικοί, ψυχολογικοί και διαιτητικοί παράγοντες ευθύνονται για την εμφάνιση της δυσκοιλιότητας στα παιδιά. Στα περισσότερα παιδιά η δυσκοιλιότητα είναι λειτουργική, δεν οφείλεται δηλαδή σε οργανική βλάβη.

Στους πρώτους έξι μήνες της ζωής, η δυσκολία στην αφόδευση συνήθως οφείλεται σε ανωριμότητα του μυϊκού συστήματος της πυέλου και υποχωρεί με την πάροδο του χρόνου. Μετά τους έξι μήνες της ζωής, η επώδυνη αφόδευση λόγω σκληρών κοπράνων μπορεί να προκαλέσει αναστολή, κατακράτηση κοπράνων και εκδήλωση δυσκοιλιότητας. Αυτό κυρίως συμβαίνει στα μεταβατικά στάδια της διατροφής, δηλαδή κατά τη μετάβαση από το μητρικό γάλα στο γάλα πρώτης βρεφικής ηλικίας ή αμέσως μετά την έναρξη των στερεών τροφών. Στα μεγαλύτερα παιδιά, η ηθελημένη κατακράτηση κοπράνων αποτελεί την κυριότερη αιτία της δυσκοιλιότητας. Η επώδυνη αφόδευση ή ο φόβος της τουαλέτας οδηγούν σε δυσκοιλιότητα.

Συμπτώματα δυσκοιλιότητας είναι τα εξής: απουσία κένωσης για αρκετές ημέρες, σκληρά και αφυδατωμένα κόπρανα, κοιλιακό άλγος, ναυτία, λερωμένο εσώρουχο με υδαρή κόπρανα (υπερχείλιση), ζωηρό κόκκινο αίμα στην επιφάνεια σκληρών κοπράνων, μειωμένη όρεξη, αίμα στα κόπρανα, φούσκωμα της κοιλιάς, απώλεια βάρους, επώδυνες πληγές του δέρματος γύρω από τον πρωκτό (ραγάδες ) και προβολή του εντέρου από τον πρωκτό (πρόπτωση).

Γιατί εμάς

Το γαστρεντερολογικό τμήμα μας διαθέτει το πρώτο μηχάνημα στην Ελλάδα για παιδιά, για τη διενέργεια της 24ωρης πεχαμετρίας – εμπεδησιομετρίας.

Η πεχαμετρία είναι μία απλή εξέταση που μας επιτρέπει να μετρήσουμε με ακρίβεια την πιθανή παλινδρόμηση υγρών του στομάχου στο φάρυγγα.

Η εμπεδησιομετρία βασίζεται στη μέτρηση της ηλεκτρικής ενδοαυλικής αντίστασης μεταξύ κοντινών ηλεκτροδίων ενός καθετήρα.

Η μέθοδος έχει μεγάλη ευαισθησία και ακρίβεια στην ανίχνευση παλινδρόμησης και στην ενδοαυλική πορεία του βλωμού (δηλ. η στερεά τροφή αφού αυτή έχει μασηθεί και αναμιχθεί με σάλιο μέσα στο στόμα).

Επιπλέον, το γαστρεντερολογικό τμήμα είναι εξοπλισμένο με προηγμένης τεχνολογίας διαγνωστικά μηχανήματα για τη διενέργεια ειδικών εξετάσεων, όπως για παράδειγμα διαγνωστική ενδοσκόπηση, θεραπευτική ενδοσκόπηση και λειτουργικές εξετάσεις.

Το επιστημονικό προσωπικό του γαστρεντερολογικού τμήματος είναι δίπλα σε κάθε περιστατικό που εισέρχεται στο τμήμα μας με κύριο μέλημα την πλήρη αποκατάσταση και θεραπεία του ασθενούς.

Όταν θεωρηθεί απαραίτητο, παιδιά με γαστρεντερολογικά προβλήματα νοσηλεύονται σε θαλάμους της Παιδιατρικής κλινικής του Παιδιατρικού Κέντρου Αθηνών με αποκλειστική ευθύνη της θεραπείας από τον υπεύθυνο παιδο- γαστρεντερολόγο.

Ιατροί Τμήματος

ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Παιδογαστρεντερολόγος – Ηπατολόγος

Επιστημονικός Συνεργάτης Παιδιατρικού Κέντρου Αθηνών

Εισήχθη στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου αποφοίτησε το 2000 με βαθμό 7.7. Ειδικεύτηκε στην Παιδιατρική για 4 χρόνια στην Α΄ Παιδιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών στο Νοσοκομείο Παίδων​ «Η Αγία Σοφία» (2005-2009). Εξειδικεύτηκε για 3 χρόνια στην Παιδιατρική...

ΤΣΙΤΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ
Παιδιάτρος - Παιδογαστρεντερολόγος

Επιστημονικός Συνεργάτης του Παιδιατρικού Κέντρου Αθηνών

Αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή Αθηνών. Μετά την ολοκλήρωση της υποχρεωτικής υπηρεσίας υπαίθρου εκπαιδεύτηκε στην ειδικότητα της παιδιατρικής στη Σουηδία κι έπειτα εξειδικεύθηκε στη γαστρεντερολογία παιδιών στο Πανεπιστημιακό Νoσοκομείο Καρολίνσκα (Karolinska University Hospital) στη Στοκχόλμη,